- Szczegóły
- Odsłony: 170
Królik japoński jest rasą powstałą w drugiej połowie XIX wieku we Francji i poza swoją nazwą nie ma nic wspólnego z Japonią.
Przodkowie tej rasy zostali odkryci przypadkowo przez jednego z miłośników hodowli królików w pewnym parku w Prowansji, gdzie żyły półdzikie króliki bez rasowe i mieszańce różnych ras w tym również króliki holenderskie trójbarwne. Barwa tych zwierząt była tak interesująca, że podjęto decyzję o stworzeniu na ich bazie nowej rasy. Pierwsze króliki japońskie były prezentowane w roku 1887, a w roku 1889 rasa ta została zgłoszona na światową wystawę w Paryżu pod nazwą Lapin Japonais (królik japoński), gdzie wzbudziła ogromne zainteresowanie hodowców.
Wskutek wydarzeń z czasów drugiej wojny światowej w 1946r. w Anglii i USA zmieniona została nazwa tej rasy i do tej chwili królik japoński w tych krajach nosi nazwę harlequin (arlekin). Królik japoński w naszej części Europy uznany jest jedynie w barwie czarno-żółtej, dużo dalej w rozwoju tej rasy poszli hodowcy z Anglii i USA, gdzie królik ten hodowany jest w czterech odmianach barwnych tj. czarny, niebieski, brązowy (hawana) oraz liliowy. W każdej z wymienionych odmian zawsze barwę podstawową stanowi kolor żółty. W Anglii na bazie królika japońskiego powstała w ostatnich latach nowa rasa o nazwie "magpie" (sroka). Królik magpie występuje w odmianach: czarnej, niebieskiej, brązowej (hawana) i liliowej. Posiada też identyczny rysunek i proporcje jak japoński. Hodowla królików japońskich jest dla hodowców dużym wyzwaniem ze względu na trudności związane z uzyskaniem potomstwa o barwie zbliżonej do ideału. Królik japoński jest dość popularny na wystawach w Europie, gdzie dzięki swojemu nietypowemu ubarwieniu od lat posiada wierne grono sympatyków. A może wśród polskich hodowców królików znajdą się odważni i ambitni do chowu tej trudnej, ale jakże pięknej i oryginalnej rasy.
- Szczegóły
- Odsłony: 257
W historii hodowli królików traktowanej często jako zajęcie czysto męskie, znaczącą rolę przy tworzeniu nowych ras odegrało kilka pań- hodowczyń.
Najbardziej znana jest Eugenia Bernard z Francji, której królik hotot biały przyniósł zasłużony rozgłos i uznanie w hodowlanym świecie.
Pani Bernard, wielka miłośniczka hodowli królików pracująca jako nauczycielka w miejscowości Hotot en Aule, podjęła się na początku XX wieku prac nad wyhodowaniem całkiem nowej rasy królików. Do kojarzeń, jak twierdziła używała wyłącznie tradycyjnych bezrasowych królików o ubarwieniu czarno-białym, powszechnie hodowanych w tamtym czasie we Francji. Po latach selekcji, których celem było uzyskanie osobników czysto białych z zachowaniem jedynie czarnych obwódek wokół oczu, jej żmudna praca przyniosła pożądany efekt.
Po raz pierwszy króliki nowej rasy nazwanej hotot biały (oryg. Blanc Hotot) na cześć miejscowości, w której przyszła na świat, prezentowane były na jednej z lokalnych wystaw w roku 1912.
Wybuch I wojny światowej zahamował dalszy rozwój rasy i dopiero w latach dwudziestych hototy dostały się do innych krajów m.in. Szwajcarii(1927), Niemiec (1930), w których to w ciągu lat pokrzyżowano do hototów króliki różnych ras, mając na celu poprawę budowy, barwy, itp. W wyniku powyższych krzyżówek w żyłach obecnie hodowanych przedstawicieli tej rasy płynie również krew królików: wiedeński biały, francuski srebrzysty czy holenderski.
W hodowli hototów największą wagę przywiązuje się do wyhodowania zwierząt o jak najdoskonalszych i równomiernych czarnych obwódkach oczu. Zdaniem wielu ekspertów wady umiejscowione na różnych częściach ciała wskazują, że w przeszłości pani Bernard używała do kojarzeń srokaczy niemieckich lub angielskich.
Hotot biały należy do ras znanych w świecie, chociaż jego populacja nie należy do zbyt licznych. Występuje w formie krótkowłosej (rex) oraz miniaturowej (karzełek).
W naszych hodowlach spotyka się pojedyncze egzemplarze hototów, również reksów. Częstym uczestnikiem naszych wystaw jest też karzełek hotot.
- Szczegóły
- Odsłony: 357
Hermelin jest kontynentalną wersją pochodzącego z Anglii białego czerwonookiego królika o nazwie „polish”, gdzie występował już w pierwszej połowie XIX wieku. Istnieje kilka teorii dotyczących pochodzenia tej rasy, według jednej miał pochodzić z Belgii od kojarzonych w tym kraju królików holenderskich, srebrzystych małych i różnych niewielkich królików bezrasowych. Kolejna wersja wskazuje na Francję, w której już w XVIII stuleciu hodowany był królik o nazwie Lapin de Nicard ważący około 1,5kg, którego wiele osób uważa za praprzodka wszystkich ras karłowatych.
Wskutek dalszej pracy hodowlanej prowadzonej w tych krajach w znaczny sposób zmieniony został pierwotny typ rasy (krótsze kończyny i uszy, masywniejsza sylwetka). Jako nowa rasa już pod nazwą hermelin (z niem. Gronostaj) uznana została w 1907 roku w Holandii. Pierwsze hermeliny znane były tylko w barwie białej z czerwonymi oczami, kolejną odmianą był hermelin niebieskooki (191 8) powstały z kojarzeń hermelina czerwonookiego z bezrasowymi królikami małego wzrostu oraz holenderskimi i wiedeńskimi białymi. W przypadku tej odmiany znane są nazwiska twórców, którymi byli niemieccy hodowcy Lohse z Dippolswalde i Kluge z Hohndorfu. Po raz pierwszy hermelin niebieskooki prezentowany był w roku 1919 na światowej wystawie w Lipsku. W roku 1950 pierwsze hermeliny dowiezione zostały do Anglii, gdzie ze względu na obecność w tamtejszych hodowlach białego karzełka polish, przyjęto dla hermelina nazwę Netherland Dwarf (karzełek holenderski). W Polsce mimo braku tradycji hodowli ras karłowatych, od kilku lat widoczne są zmiany i na wystawach częściej pojawiają się te rasy, w tym hodowany i u nas hermelin.
Hermelin jest jedną z niewielu ras, która hodowana jest we wszystkich krajach, w których znane są króliki rasowe i w odróżnieniu od swojego pierwowzoru, którym był królik polish, zyskał sobie dużo większą popularność i stanowi jedną z podstawowych ras w hodowli karzełków.
- Szczegóły
- Odsłony: 166
Królik holenderski należy do jednych z najstarszych znanych ras. Już w XV wieku na obrazach malarzy niderlandzkich pojawiał się motyw królika o rysunku zbliżonym do znanego dziś królika holenderskiego.
W połowie XIX stulecia Anglicy w związku z wielkim popytem na mięso królicze importowali duże partie królików z kontynentu europejskiego, w tym również z Holandii i północnej Belgii, skąd wywodzą się przodkowie królika holenderskiego, znanego tam od średniowiecza pod nazwą królika brabandzkiego. Z tych importowanych zwierząt nazywanych na wyspach „dutch rabbit” hodowcy angielscy po latach selekcji wyhodowali króliki jakie znamy obecnie. Od roku 1870 rasa zaczęła odnosić coraz większe sukcesy na wystawach. W 1879 roku założono w Anglii jej pierwszy klub, a od roku 1882 rozpoczęto eksport zwierząt do innych krajów. Pierwsze króliki holenderskie znane były wyłącznie w barwie czarnej, następnie powstałymi odmianami były: szara, żelazista, niebieska oraz brązowa (hawana). Jedynie w przypadku odmiany trójbarwnej (japońskiej) źródła podają o jej wyhodowaniu w roku 1922 w Holandii, przez hodowcę o nazwisku Vijlbrief, w dwa lata później również hodowcy Versteeg i Wassink. Królik holenderski należy do ras czysto amatorskich i jako typowy przedstawiciel ras małych hodowany jest tylko w celach sportowych, a oryginalny rysunek i duża gama odmian barwnych ( może występować we wszystkich uznanych barwach u innych ras) sprawia, że cieszy się dużą popularnością w hodowlach na całym świecie. W chowie największą wagę przywiązuje się do jej specyficznego rysunku, gdyż nie wszystkie zwierzęta rodzą się z prawidłowym rysunkiem. W Polsce rasa znana jest od ponad 100 lat. Królik holenderski występuje też w wersji miniaturowej (karzełek), w przeszłości hodowcom francuskim udało się wyhodować rexy holenderskie, a największą sensacją ostatnich lat było wyhodowanie w Danii baranów francuskich o rysunku królika holenderskiego.
- Szczegóły
- Odsłony: 200
Pod koniec XIX wieku w holenderskim miasteczku Ingen u hodowcy o nazwisku Honders w miocie bezrasowych królików pojawiły się młode o niespotykanej w tamtym czasie barwie ciemno-brązowej (czekoladowej) z białymi plamami.
Dalszych prac nad utrwaleniem tej barwy podjęło się trzech uznanych hodowców: Van der Horst, J. Muysert i G. Jacobs. Do kolejnych kojarzeń używali m.in. królików rosyjskich. Po kilkuletniej selekcji, której celem było wyeliminowanie białych włosów z okrywy udało im się uzyskać jednobarwne ciemno-brązowe zwierzęta. Po raz pierwszy szerszej publiczności króliki zaprezentowane były na międzynarodowej wystawie w Paryżu w roku 1902.
Początkowo rasa przyjęła nazwę „ingeński błyszczącooki” ze względu na charakterystyczną silnie błyszczącą źrenicę, znana była też jako „bever”.
Niezależnie od hodowców holenderskich, również Francuzi w tym samym czasie wyhodowali podobnego królika, który nazywany był królikiem bobrzym.
W późniejszym czasie przyjęto zarówno w Holandii jak i we Francji wspólną nazwę- hawana, ze względu na podobieństwo barwy okrywy do barwy hawańskich cygar.
Obecnie hodowane w większości krajów hawany pochodzą od zwierząt powstałych w Holandii, za wyjątkiem Francji i Szwajcarii, gdzie w hodowlach występuje tzw. typ francuski hawan. Główną różnicą między obydwoma typami jest ich masa ciała. Typ holenderski jest przedstawicielem ras średnich, podczas gdy francuski jest rasą małą. Duży wkład w obecny wygląd rasy wnieśli Niemcy, u których hawany pojawiły się w 1906 roku z terenów Holandii, Francji i Szwajcarii. Od początku istnienia hawana cieszyła się dużym uznaniem wśród hodowców. Przyczyniła się też do powstania innych ras m.in. perłowy, alaska, marburski, liliowy, gouwenaar czy satynowy. Dała też początek oryginalnym odmianom barwnym w wielu innych rasach. Główną zaletą hawany jest jej dobra płodność (6-8 szt) w miocie, bardzo dobrze rozwinięty instynkt macierzyński u samic oraz zadowalające przyrosty masy ciała.
W hodowli dużą wagę przywiązuje się do barwy okrywy włosowej, która powinna być jednolicie ciemno-brązowa z silnym połyskiem. W Polsce rasa przez wiele lat była mało znana, lecz widoczny jest obecnie wzrost zainteresowania jej hodowlą, czego dowodem jest coraz częstsze pojawianie się hawan na naszych wystawach.
Strona 5 z 6