- Szczegóły
- Odsłony: 644
Rasa Wiedeński Czarny pochodzi z Niemiec.
Wytworzona została na drodze kojarzeń królika Wiedeńskiego Niebieskiego z Alaską.
Jedna rasa czyli WN dała mu budowę, a druga barwę.
Po raz pierwszy pod tą nazwą i w tej barwie został zaprezentowany w 1925 roku.
Wszystkie parametry rasy są zgodne z Wiedeńskim Niebieskim.
Barwa czarna z połyskiem, podszycie ciemno niebieskie.
- Szczegóły
- Odsłony: 722
Królik należący do ras średnich, wyhodowany w Austrii. Twórcą był Wilhelm Mucke.
Spośród kilku hodowców zajmujących się wyhodowaniem Wiedeńskiego Białego tylko wspomnianemu Mucke udało się uzyskać królika białego z niebieskimi oczami.
Pierwsze króliki pokazał on w roku 1907, jednak były one sporo mniejsze na skutek wpływu kojarzeń z królikami holenderskimi.
W wyniku dalszych prac i kojarzeń uzyskano królika o masie dzisiejszego.
W początkowych latach króliki Wiedeńskie traktowano jako króliki tej samej rasy a o różnych odmianach barwnych.
Pierwszą oddzielną rasą był właśnie królik Wiedeński Biały, a następnie zaczęto kolejne odmiany przekształcać w samodzielne rasy.
Masa ciała 4,00- 5,00 kg, długość uszu 11,5- 12,5 cm, bardzo gęsta i delikatna okrywa włosowa.
- Szczegóły
- Odsłony: 838
Na początku lat dwudziestych XX wieku w Anglii, hodowca Chris Wren stworzył nową rasę Szynszyl Wielki, kojarząc Belgijskiego Olbrzyma z Szynszylem Małym. Są źródła mówiące o pracach trzech Niemców, w tym samym czasie kojarzących króliki o barwie białej z szarymi i tworzeniu tej samej rasy. Twórcą jednak oficjalnie uznawany jest wspomniany Anglik.
Rasa dość popularna, jednak nigdy nie podjęto prac nad ujednoliceniem wzorca.
W różnych krajach Europy występują różnice w długości okrywy włosowej i masie ciała. W Stanach Zjednoczonych rozróżnia się aż cztery wersje: Szynszyl Mały, Szynszyl Wielki wg norm europejskich oraz rasa średnia Szynszyla i duża powstała z kojarzeń Szynszyla Wielkiego z Belgijskim Olbrzymem.
W Polsce rasa Szynszyl Wielki hodowana jest od wielu lat.
Zaliczana jest do ras średnich (do 5,50 kg).
Wyróżnia się dobrymi przyrostami masy ciała, wydajnością rzeźną powyżej 55% i bardzo dobrą plennością (7-8 szt w miocie).
W hodowli rasowej dużą wagę przywiązuje się do oryginalnej barwy i jej równomierności, barwy włosów podszyciowych i międzybarwy.
Najbardziej pożądane są: międzybarwa, biała do lekko szarobiałej i ciemnoniebieskie podszycie charakterystyczne dla średniego odcienia barwy podstawowej.
Harmonijna budowa ciała, tułów dobrze umięśniony, pierś i zad szerokie.
Długość uszu 13,5- 14,5 cm.
Okrywa włosowa sprężysta i gęsta o długości około 3 cm, barwa okrywy włosowej popielatoszara z niebieskawym nalotem i czarnymi końcówkami włosów, poniżej prześwitujący 3 mm czarny prążek.
Barwa powinna być równomiernie rozłożona na całym ciele, włącznie z piersią i kończynami, uszy czarno lamowane, klin karkowy mały i szarobiały. Wierzch ogona czarny, przemieszany szarobiałymi włosami, spód ogona biały do szarobiałego. Barwa podszycia ciemnoniebieska, zajmująca około2/3 długości włosów, 7mm międzybarwa w postaci białego do szarobiałego prążka.
Międzybarwa jest ostro odgraniczona od barwy podszycia i znajdującego się nad nią czarnego prążka.
- Szczegóły
- Odsłony: 1035
Królik Turyngski jest rasą niemiecką powstałą pod koniec XIX wieku w Turyngii. Twórcą tej rasy był Dawid Gartner z miejscowości Waltershausen, która leży na wschodzie Niemiec przy granicy z Czechami w tzw. Turyngskim Lesie. D. Gartner z zawodu nauczyciel zajmował się hodowlą ras małych, między innymi królikami rosyjskimi i srebrzystymi małymi. Kojarząc króliki rosyjskie i srebrzyste małe z niemieckim olbrzymem srokaczem pragnął stworzyć większą ilość odmian barwnych w tych rasach. Niestety efekty jego prac nie spotkały się z zainteresowaniem innych hodowców i nie zostały uznane. Gartner dalej kojarzył już tylko króliki o zabarwieniu madagaskarowym, powstałe w wyniku tych prac. Swoją nową rasę, którą nazwał „Chamois”, oficjalnie w Niemczech uznano w roku 1907. Pierwsze króliki turyngskie jeszcze przez lata nie posiadały typu i masy ciała dzisiejszych przedstawicieli tej rasy (ważyły około 2,5 kg), dzięki dalszej selekcji i kojarzeniom z belgijskim olbrzymem, powstał królik Turyngski, jakiego znamy obecnie.
W chowie rasa ta nie wymaga specjalnych warunków utrzymania, posiada dobre przyrosty masy ciała i bardzo dobrą plenność. Królik Turyngski jest popularny na kontynencie europejskim, gdzie spotkać można tę rasę na każdej wystawie. Znana jest również w Anglii i USA. W Niemczech, kraju swego pochodzenia, królik Turyngski stanowi bardzo uznaną rasę, prężnie działające kluby hodowców skupiają ponad tysiąc miłośników tej rasy.
W Polsce ta atrakcyjna rasa od kilku lat dzięki niewielkiej grupie pasjonatów znajduje sobie coraz większe uznanie w naszych hodowlach.
- Szczegóły
- Odsłony: 456
Szynszyl Mały jest francuską rasą powstałą na początku XX wieku. Za jej twórcę uznaje się francuskiego inżyniera o swojsko brzmiącym nazwisku N.J.Dybowski.
Do kojarzeń używał królików rosyjskich oraz bezrasowych królików o niebieskiej i szarej barwie. Szynszyl Mały po raz pierwszy zaprezentowany został w roku 1913 na wystawie w Saint-Maur, a od roku 1914 po Wielkiej Międzynarodowej Wystawie w Paryżu, datuje się eksport królików tej rasy do innych krajów. W roku 1915 Szynszyl Mały dotarł do Anglii, nieco później do Niemiec i Holandii. W 1919 roku hodowany był już w Stanach Zjednoczonych. W latach międzywojennych nastąpił rozkwit hodowli tej rasy, zaczęły też powstawać jej odmiany barwne. We Francji już w roku 1925 prezentowane były szynszyle małe o brązowym (hawana) odcieniu. W 1933 roku w Holandii Szynszyl hawana uznany został za odrębną rasę. Również niemieckim hodowcom udało się wyhodować zwierzęta o podobnej barwie, a około 1930 roku w Anglii wyhodowano Szynszyla niebieskiego.
Niestety mimo wysiłków hodowców, wspomniane odmiany praktycznie nie zachowały się do dzisiejszych czasów i uznawane są za unikatowe. Szynszyl Mały jest typowym przedstawicielem z grupy ras małych (do 3,3kg). Posiada bardzo dobrą wydajność mięsną (około 60%). W hodowli dużą wagę przywiązuje się do ich specyficznej barwy i jej równomierności oraz barwy włosów podszyciowych i tzw. międzybarwy. Pewną wskazówką przy doborze zwierząt pod kątem ostatnich z wymienionych cech jest barwa okrywy włosowej. Tak jak u wielu ras królików, szynszyl posiada trzy odcienie barwy tj. jasną, średnią i ciemną. Najlepiej do dalszej hodowli używać zwierząt o średnim odcieniu, które najczęściej posiadają międzybarwę białą do lekko szarobiałej i ciemnoniebieskie podszycie, czyli cechy najbardziej pożądane według wzorca.
Od pewnego czasu w europejskich hodowlach obserwujemy powrót do chowu ras starych, a więc i Szynszyla Małego.
Podobnie jest w Polsce, a u naszych południowych sąsiadów Czechów i Słowaków Szynszyle cieszą się szczególną popularnością.
Strona 2 z 6